Μικρη ιστορια...
7/6/06
Μερος τριτο
Ο Τζίμης την αγαπούσε, με τον δικό του τρόπο μεν, αλλά την αγαπούσε. Ήταν κι αυτή η αδυναμία του στις γυναίκες που τον ταλαιπωρούσε, σαν ίωση ένα πράγμα, τι τα θες όμως το πάλευε.
Η Μαίρη απο την άλλη δεν ήταν η ίδια μετά απο αυτό, εκτός οτι είχε και πρόβλημα υγείας πια, δεν μπορούσε να κάτσει στο σπίτι καθόλου. Βρήκε και απογευματινή δουλειά και δε συναντιόντουσαν πολύ συχνά. Ούτε τον άφηνε να την αγγίζει, δεν το μπορώ αυτό καθόλου, μας έλεγε.
Ο Τζίμης ήθελε ένα δεύτερο παιδί, είχε κατασταλάξει λίγο, ετσι μας έλεγε, αλλά η Μαίρη ούτε να ακούσει.
Πέρασε ο καιρός, η κόρη του μεγάλωσε άρχισε να βγαίνει, στην αρχή εκει κοντά στην περιοχή, μετά σιγά σιγά του ζητούσε να πηγαίνει στα μεγάλα club.
Σκεφτόταν ο "παλαβός" τι να κάνει και πως να το αντιμετωπίσει.
Δεν είχε πρόβλημα με την έξοδο, είχε πρόβλημα που δεν ήξερε τι παιζόταν εκει. Στην περιοχή του τον ήξεραν ολοι, πρώην συνάδελφος βλέπεις,
και με την παραμικρή μαλακία που έκανε η μικρή το μάθαινε αμέσως.
Οχι οτι ήταν κανένας γονιός σατράπης οπισθοδρομικός βέβαια, κάθε άλλο, αλλά οσο να 'ναι αλλιώς είναι να παίζεις στην έδρα σου και να σου κάνει πλάτες η διαιτησία και αλλιώς να βρίσκεσαι φιλοξενούμενος.
Και τι σκέφτηκε ο μαλάκας;
-Tο βρήκα θα προσλάβω bodyguard , μου είπε και έχω μείνει μαλάκας.
Απο εκείνη την ημέρα η μικρή έβγαινε παρέα με το φουσκωτό, καλό παιδί μεν και λίγο αγαθός στο μυαλό, ντουλάπα δε στην εμφάνιση, απο αυτούς που τους βλέπεις και δε θα 'θελες παρεξήγηση μαζί τους.
Του έριξε και ένα ψάρωμα στην αρχή ο δικός μου, με κάτι ονόματα απο το χώρο της νύχτας και στεκόταν σούζα ο ηλίθιος, άκουγε Τζίμης και κατουριόταν το μαλακισμένο.
Κι έτσι ηρέμησε και απ' αυτό...
Ολα είχαν ομαλοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο, η παρέα σμίγαμε κατά περιόδους πότε στο σπίτι του ενός πότε στο σπίτι του άλλου, τα πίναμε, λέγαμε τις μαλακίες μας και σκορπάγαμε...
Ώσπου πριν απο λίγο καιρό μαθαίνουμε για κάποιον οτι είναι άρρωστος.
Μέσα σε δύο μήνες χάθηκε.
Ήταν μεγάλο το σόκ για όλους αλλά για τον Τζίμη ακόμα μεγαλύτερο.
Καθόταν σε μια άκρη και απο εκει που ήταν η ψυχή της παρέας τώρα με το ζόρι να βγάλει κουβέντα.
-Εχω αναθεωρήσει πολλά φίλε για τη ζωή, μετά απο αυτό, μου έλεγε.
Σπίτι δεν πολυπήγαινε, ήθελε να ανακαινίσει το πατρικό του.
Πήγαινε μετά τη δουλειά και δούλευε μέχρι αργά και στο τέλος δεν είχε κουράγιο να γυρίσει σπίτι, κοιμόταν εκει. Η Μαίρη δεν ανησυχούσε, πιο πολύ ανακουφιζόταν που έλειπε γιατί τελευταία είχε γίνει πολύ στριφνός και γκρινιάρης.
Μου το έλεγε και δεν το πίστευα, ο Τζίμης γκρινιάρης έλεγα, μαλακίες μου λέει αυτή.
Πήγαινα στο πατρικό του τον έβρισκα να δουλεύει, πίναμε καμιά μπύρα μου έλεγε και καμιά μαλακία, γελάγαμε, αυτό ήταν.
Μια μέρα εντελώς σοβαρά και αφού τα είχαμε πιεί μου λέει, ξέρεις, δε γουστάρω άλλο.
Δεν έδωσα και πολύ σημασία, μόνο όταν μετά απο αρκετό καιρό χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα μια φωνή
να κλαίει λέγοντας οτι είχε χαθεί , τότε κατάλαβα τι μου έλεγε εκείνο το βράδι.
Απο τότε δεν τον ξαναείδε κανείς μας...
Ο Τζίμης την αγαπούσε, με τον δικό του τρόπο μεν, αλλά την αγαπούσε. Ήταν κι αυτή η αδυναμία του στις γυναίκες που τον ταλαιπωρούσε, σαν ίωση ένα πράγμα, τι τα θες όμως το πάλευε.
Η Μαίρη απο την άλλη δεν ήταν η ίδια μετά απο αυτό, εκτός οτι είχε και πρόβλημα υγείας πια, δεν μπορούσε να κάτσει στο σπίτι καθόλου. Βρήκε και απογευματινή δουλειά και δε συναντιόντουσαν πολύ συχνά. Ούτε τον άφηνε να την αγγίζει, δεν το μπορώ αυτό καθόλου, μας έλεγε.
Ο Τζίμης ήθελε ένα δεύτερο παιδί, είχε κατασταλάξει λίγο, ετσι μας έλεγε, αλλά η Μαίρη ούτε να ακούσει.
Πέρασε ο καιρός, η κόρη του μεγάλωσε άρχισε να βγαίνει, στην αρχή εκει κοντά στην περιοχή, μετά σιγά σιγά του ζητούσε να πηγαίνει στα μεγάλα club.
Σκεφτόταν ο "παλαβός" τι να κάνει και πως να το αντιμετωπίσει.
Δεν είχε πρόβλημα με την έξοδο, είχε πρόβλημα που δεν ήξερε τι παιζόταν εκει. Στην περιοχή του τον ήξεραν ολοι, πρώην συνάδελφος βλέπεις,
και με την παραμικρή μαλακία που έκανε η μικρή το μάθαινε αμέσως.
Οχι οτι ήταν κανένας γονιός σατράπης οπισθοδρομικός βέβαια, κάθε άλλο, αλλά οσο να 'ναι αλλιώς είναι να παίζεις στην έδρα σου και να σου κάνει πλάτες η διαιτησία και αλλιώς να βρίσκεσαι φιλοξενούμενος.
Και τι σκέφτηκε ο μαλάκας;
-Tο βρήκα θα προσλάβω bodyguard , μου είπε και έχω μείνει μαλάκας.
Απο εκείνη την ημέρα η μικρή έβγαινε παρέα με το φουσκωτό, καλό παιδί μεν και λίγο αγαθός στο μυαλό, ντουλάπα δε στην εμφάνιση, απο αυτούς που τους βλέπεις και δε θα 'θελες παρεξήγηση μαζί τους.
Του έριξε και ένα ψάρωμα στην αρχή ο δικός μου, με κάτι ονόματα απο το χώρο της νύχτας και στεκόταν σούζα ο ηλίθιος, άκουγε Τζίμης και κατουριόταν το μαλακισμένο.
Κι έτσι ηρέμησε και απ' αυτό...
Ολα είχαν ομαλοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο, η παρέα σμίγαμε κατά περιόδους πότε στο σπίτι του ενός πότε στο σπίτι του άλλου, τα πίναμε, λέγαμε τις μαλακίες μας και σκορπάγαμε...
Ώσπου πριν απο λίγο καιρό μαθαίνουμε για κάποιον οτι είναι άρρωστος.
Μέσα σε δύο μήνες χάθηκε.
Ήταν μεγάλο το σόκ για όλους αλλά για τον Τζίμη ακόμα μεγαλύτερο.
Καθόταν σε μια άκρη και απο εκει που ήταν η ψυχή της παρέας τώρα με το ζόρι να βγάλει κουβέντα.
-Εχω αναθεωρήσει πολλά φίλε για τη ζωή, μετά απο αυτό, μου έλεγε.
Σπίτι δεν πολυπήγαινε, ήθελε να ανακαινίσει το πατρικό του.
Πήγαινε μετά τη δουλειά και δούλευε μέχρι αργά και στο τέλος δεν είχε κουράγιο να γυρίσει σπίτι, κοιμόταν εκει. Η Μαίρη δεν ανησυχούσε, πιο πολύ ανακουφιζόταν που έλειπε γιατί τελευταία είχε γίνει πολύ στριφνός και γκρινιάρης.
Μου το έλεγε και δεν το πίστευα, ο Τζίμης γκρινιάρης έλεγα, μαλακίες μου λέει αυτή.
Πήγαινα στο πατρικό του τον έβρισκα να δουλεύει, πίναμε καμιά μπύρα μου έλεγε και καμιά μαλακία, γελάγαμε, αυτό ήταν.
Μια μέρα εντελώς σοβαρά και αφού τα είχαμε πιεί μου λέει, ξέρεις, δε γουστάρω άλλο.
Δεν έδωσα και πολύ σημασία, μόνο όταν μετά απο αρκετό καιρό χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα μια φωνή
να κλαίει λέγοντας οτι είχε χαθεί , τότε κατάλαβα τι μου έλεγε εκείνο το βράδι.
Απο τότε δεν τον ξαναείδε κανείς μας...
posted by Gordon at 10:20 π.μ.
| Permalink |
| Permalink |
[ back home ]
Comments for Μικρη ιστορια...
Υπαρχει παντα η επιλογη της εξαφανισης. Αυτο αρκει.
- Posted at Ιουνίου 07, 2006 6:07 μ.μ. | By
averel
συμφωνώ με το μαλάκα. τον άβερελ δηλαδή.
- Posted at Ιουνίου 07, 2006 7:46 μ.μ. | By pascal
χα. με κυνηγας παντου?
- Posted at Ιουνίου 07, 2006 8:12 μ.μ. | By averel
παράξενη ιστορία...
μου θύμησε την ζωή του Γκωκέν ζωγράφου, που παράτησε την γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του, προκειμένου να ολοκληρώσει την επιθυμία του ως ζωγράφος στην ταϊτή. Τα χάλασε και με τον βαν γκώκ που καιρό ήταν μαζί...τρέχα γύρευε...παλιοκατάσταση...
Αλήθεια, τι θες να ακούσεις?
Να μαντέψω?
μου θύμησε την ζωή του Γκωκέν ζωγράφου, που παράτησε την γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του, προκειμένου να ολοκληρώσει την επιθυμία του ως ζωγράφος στην ταϊτή. Τα χάλασε και με τον βαν γκώκ που καιρό ήταν μαζί...τρέχα γύρευε...παλιοκατάσταση...
Αλήθεια, τι θες να ακούσεις?
Να μαντέψω?
- Posted at Ιουνίου 08, 2006 8:40 π.μ. | By nimbus
averel, pascal, το να το βάζεις στα πόδια μόλις γίνουν δύσκολα τα πράγματα είναι δειλία...τι νόημα έχει αν παραιτείσαι απο τη ίδια τη ζωή σου.
nimbus καλημέρα, είναι λίγο παράξενη ιστορία αλλά αληθινή.
nimbus καλημέρα, είναι λίγο παράξενη ιστορία αλλά αληθινή.
- Posted at Ιουνίου 08, 2006 8:58 π.μ. | By Gordon
den hksera htan alh8inh :( k ton kathgorhsa par ol auta to paidi tou k h gynaika tou den tou eftaigan se tipota...oute autes skefthke?pou htan olh tou h zwh?h 8a prepe na htan olh tou h zwh!:( ti na pw
- Posted at Ιουνίου 08, 2006 3:54 μ.μ. | By Bliss
ela margo smile :))
- Posted at Ιουνίου 09, 2006 8:50 π.μ. | By Gordon
painted by numbers | Blogger Templates by faizul.
