Eδώ και λίγο καιρό έχει ανοίξει δίπλα μου ένα κινέζικο μαγαζί με ρούχα.
Την πρώτη μέρα λοιπόν βλέπω μία συμπαθητική, όμορφη κινεζούλα και την πλησιάζω για το καλωσόρισμα.
Αφού γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις αρχίζει να μου διηγείται την ιστορία της... μπλα μπλα...για τα άλλα δύο μαγαζιά της ..κλπ κλπ.
Έχει περάσει λίγη ώρα και έχω αρχίσει να δυσφορώ χωρίς να καταλαβαίνω γιατί , δεν έχω πιεί καφε μάλλον μονολογώ και αφού τη χαιρετώ φεύγω.
Την επόμενη μέρα επαναλαμβάνεται το ίδιο :
-Γιάννια , καλημέρα..
-Καλημέρα
-Πήα χτες ..μπλα μπλα....
Έχουν αρχίσει να με παίρνουν τα ντουμάνια απο κάτι, κοιτάζω αριστερά δεξιά μήπως είναι κανένα βυτίο εκει κοντά, προσπαθώ διακριτικά να μυρίσω τα ρούχα μου (δε μπορεί κάτι έχει ψοφήσει σκέφτομαι) ...νοιώθω μία ψιλοζάλη, μια στομαχική διαταραχή και όσο με πλησιάζει τόσο χειροτερεύει η κατάστασή μου.
Οι παραισθήσεις εντονότατες , (γαμάτο stuff το χτεσινό αναλογίζομαι) και προσπαθώ να στηριχτώ στον τοίχο.
Πρέπει να δείξω θάρρος να μη λιποθυμίσω , εκπροσωπώ τη χώρα , για την Ελλάδα ρε γαμώτο... συγκρατούμαι .
Οι αναθυμιάσεις τώρα πολύ έντονες , νοιώθω σαν να έχω μια σακούλα στο κεφάλι...ασφυξία... (βοήθεια) κρατιέμαι να μη ξεράσω με νύχια και με δόντια....
Έχει αρχίσει και με κοιτάει παράξενα, εγώ προσπαθώ να απομακρυνθώ, αλλά αυτή έρχεται όλο και πιο κοντά.
Ξαφνικά τη βλέπω να πλησιάζει πολύ με ένα περίεργο χαμόγελο , ανοίγει το στόμα και φουουου..... φυσάει στα μούτρα μου...
-Σκόρδο καλό για σένα Γιάννια...αίμα, καρδιά, πουλί.....μου λέει σκασμένη στα γέλια.
Αυτά είναι τα τελευταία που θυμάμαι γιατί μετά πρέπει να νύχτωσε...