Όταν σκέφτομαι οτι οι ηλίθιοι είναι πιο ευτυχισμένοι απο τους έξυπνους και οι βλάκες έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απο τους ευφυείς, ολο και περισσότερο νοιώθω οτι θα ήθελα να είμαι βλάξ...ή ηλίθιος.
Οχι οτι είμαι και κανας ευφυής , μη παρεξηγηθώ, ένας βλάκας και μισός είμαι, απλά θα προτιμούσα να είμαι περισσότερο κρετίνος, μερικές φορές τουλάχιστον...
Όταν είσαι έξυπνος και έχεις αντίληψη ολα είναι συνήθως πολύπλοκα , καταθλιπτικά και προβλεπόμενα σε τρομακτικό βαθμό.
Αντιλαμβάνεσαι τα πάντα, προβληματίζεσαι, συνήθως δε μπορείς να κάνεις τίποτα, στενοχωριέσαι και κάποιες φορές νοιώθεις μόνος και εγκαταλελειμένος.
Μερικές φορές προσποιείσαι, κάνεις το χαζό, οτι δεν καταλαβαίνεις κι ας είναι ολοφάνερο αυτό που συμβαίνει, οχι απο πονηριά αλλά απο ανάγκη ενσωμάτωσης με το υπόλοιπο κοπάδι.
`Βλέπεις γύρω σου τους χαζούς λοιπόν, ευτυχισμένους δεν τους αγγίζει τίποτα, αιωρούνται μέσα σε ένα σύννεφο βλακείας και είναι μες την καλή χαρά...
Γι αυτό λοιπόν θέλω να είμαι σαν αυτούς οχι μόνο να τους καταλαβαίνω αλλά να είμαι ακριβώς σαν αυτούς.
Γιατί αυτοί περνούν καλύτερα, οσο πιο λίγα καταλαβαίνεις τόσο καλύτερα είσαι...
Πώς όμως μπορείς να εξουδετερώσεις το μυαλό σου και να μηδενίσεις το IQ σου για να βυθιστείς μέσα στην ευτυχία της απέραντης βλακείας;
Μακάρι να υπήρχε ένα χάπι, μια ένεση, να με οδηγήσει στην απέραντη αποβλάκωση, να είμαι ένα χοντρόπετσο ζωο να μη καταλαβαίνω τίποτα και να ζω στον κόσμο μου, να γκρεμίζονται τα πάντα γύρω μου και εγω να γελάω ευτυχισμένος...
Υπάρχει και η τηλεόραση θα πει κάποιος, σωστό εν μέρει, σε μεγάλες δόσεις κάτι μπορεί να κάνει, αλλά
θέλω κάτι περισσότερο απο τη συνηθισμένη αποβλάκωση που λίγο πολύ έχουμε όλοι οι τηλεθεατές.
Μια λοβοτομή ίσως είναι πιο δραστική λύση.
Πολλές φορές εχω σκεφτεί τα παραπάνω, πολλές φορές θα προτιμούσα να είμαι ένας ευτυχισμένος βλάκας
παρά ένας θλιμένος έξυπνος, πολλές φορές έχω νοιώσει οτι η χρήση του μυαλού δε μου χαρίζει την ευτυχία,
το αντίθετο μάλιστα.