ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
Καθημερινά στη ζωή μου αντιμετωπίζω ανθρώπους και ανθρωπάκια που με κάνουν να νοιώθω μίζερος και μόνος.
Ίσως φταίει το ότι ζω σε αυτή τη γαμημένη πόλη που όλα γυρίζουν γύρω γύρω πολλή γρήγορα σαν ένας τροχός και δεν μπορώ
να ανεβω, απλά μένω θεατής, σαν τα μικρά παιδιά στην πρώτη τους επίσκεψη στο λούνα πάρκ..
Περνούν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια ...
Κι εγώ εδώ στην ίδια θέση "κομπάρσος "στην ίδια μου τη ζωή.
Σαν άνθρωπος δεν είμαι καθόλου στάσιμος εξελίσομαι, μεγαλώνω, ωριμάζω σύμφωνα πάντα με τις δικές μου ανάγκες
και τα δικά μου θέλω.
Προσπαθώ να είμαι διακριτικός ,αξιοπρεπής ,τρυφερός και να μην πληγώνω τους ανθρώπους γύρω μου.
Κι όμως δεν μετρούν αυτά , είναι αδυναμίες ...
Δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω τι πρέπει να κάνω για να θεωρούμαι "επιτυχημένος"αλλά δεν μπορώ ....
Δεν μπορώ να ποδοπατώ τους πάντες και τα πάντα για να βγάλω χρήμα να έχω κοινωνική θέση και να έχω τρία σπιτια ,δύο αυτοκίνητα, καταθέσεις, γυναίκες και δεν ξέρω τι άλλο .
Κάποια με είπε ανωμαλάρα, μεταξύ αστείου και σοβαρού όχι για αυτό το λόγο, αλλά με ακούμπησε λίγο αυτό.
'Ισως και να είμαι τώρα που το σκέφτομαι.....Καθετί διαφορετικό είναι και ανώμαλο.
Τελικά θα παραμείνω κάτω απο τον τροχό πιπιλίζοντας το γλειφιτζούρι μου και χαζεύοντας με μάτια έκπληκτα ένα τροχό που γυρίζει ..
Ναι είναι καλύτερα εδώ κάτω....